Celem tego artykułu jest zaprezentowanie podejścia systematycznego do markowania i zastosowanie tego systemu w konkretnym czasie i miejscu korzystnym dla obrony – przy linii bocznej.
Podejście systematyczne możliwe jest z dwóch powodów. Pierwszym jest sposób w jaki drużyny uczą ataku, drugim jest fakt że linia boczna jest naturalnym ograniczeniem dla rzucających.
Drużyny średnio zaawansowane podejmują decyzje na podstawie wielkości stall countu. Typowa strategia to próba dalszego rozegrania dyskiem aż stall count osiągnie 5, a następnie szukanie możliwości resetu.
Sytuacja ta może zostać wykorzystana dla uzyskania przewagi w obronie, ponieważ pozwala ona markerowi zablokowanie i przeszkadzanie przy rzutach do przodu, a następnie zablokowanie rzutów do tyłu, gdy dysk jest przy lub na linii bocznej. Kolejnym powodem dla takiego podejścia jest to, że jeśli drużyna sukcesywnie rzucać będzie na otwartą, to i tak w końcu wyląduje przy linii bocznej. Ogólnie, atak będzie mocno męczyć się a uzyska jedynie słabą pozycję na boisku.
W sytuacji, gdy gracz złapie dysk na lub bardzo blisko linii bocznej, naszym głównym celem jest obrona przed breakami do skierowanymi do przodu (Zdjęcie 1). Wraz z większym stall countem, rzucający przestanie skupiać się na cutterach ze stacka, a zacznie zwracać większą uwagę na drugiego handlera lub cuttera dumpu. Sygnałem na zmianę obrony jest kierunek, w który zwrócone są biodra rzucającego. Nowym celem markowania jest obrona przed rzutami do tyłu lub na drugą stronę boiska (Zdjęcie 2). Gdy drużyna znajduje się przy linii bocznej zarówno mała ilość miejsca jak i coraz mniejszy czas (rosnący stall count) zablokuje możliwość przesunięcia dysku do przodu wszystkim graczom, z wyjątkiem tych najlepszych. Gdy nie ma możliwości rzutu do przodu, gracz zacznie rozglądać się do tyłu szukając dumpa i skupi się na znacznie mniejszej części boiska, która znajdzie się też w terenie wpływów markera (Zdjęcie 3). Ważne jest też ograniczenie ilości miejsca dla cuttera resetującego i wywołanie pewnego rodzaju bałaganu pośród graczy. Znaczące ograniczenie miejsca dla możliwych rzutów i cuttów, wraz z zmniejszającym się czasem do przekazania dysku, często kończy się turnoverem lub przynajmniej szansą na turnover. Jeśli chodzi o ograniczenie miejsca do cutów i rzutów, ważne jest by markujący i obrońca resetu byli skoordynowani w swoich wysiłkach (Zdjęcie 4).
Markujący musi być świadomy tego co rzucający planuje zrobić (patrzenie na oczy rzucającego pomaga) i w jaki sposób zmienia się jego plan wraz z rosnącym stall countem. Markuj by zablokować breaki przez pierwsze 4-5 stall countów (lub tak długo jak długo rzucający patrzy się wzdłuż boiska). Gdy rzucający obróci się i spojrzy na reset, marker musi odsunąć się o jakiś metr i przesunąć się do tyłu by zablokować łatwe rzuty do tyłu. Odsunięcie się o 1 metr zapobiega możliwości sfaulowania przeciwnika, co zatrzyma stall count, a także utrudnia proste rzuty do cuttera resetującego. Obrońca resetu zaczyna być coraz bardziej aktywny im bliżej końca stall countu, gdy rzucający skupia się na możliwości resetu. Zadaniem obrońcy resetu jest zablokowanie rzutów upline wykorzystując odpowiednie pozycjonowanie się i obronę ciałem i ogólne utrudnienie możliwości resetu.

W sytuacji, gdy dysk znajduje się w jakiejś odległości od linii bocznej, markowanie staje się znacznie trudniejsze. Pomóż zawodnikom ze swojej drużyny stosując się do następujących zasad:
1. Nie daj się brakować (łatwo i często), jeśli jednak jakiś break został złapany przez stojącego w miejscu, otwartego cuttera, nie jest to wina markera.
2. Po podejściu do rzucającego natychmiast staraj się zablokować najbardziej prawdopodobne rzuty, po 1 lub 2 stall countach ustaw się w odpowiedni sposób. Działaj zawczasu a nie jako reakcja na coś. Zawsze coś odcinaj
3. Utrzymuj nisko środek ciężkości, bądź wyprostowany (zapobiega to przechylaniu się i utracie równowagi). Stój na śródstopiu. Męcz się.
4. Dobry marker postara się by rzucający skupiał się bardziej na nim, niż na cutterach.

Z jednej strony oczekuje się, że marker będzie mocno bronić strony zamkniętej. Z drugiej, wszyscy zawodnicy i drużyny uczą się jak rzucać breaki. Co więcej, nie próbuj być handlerem, jeśli nie potrafisz ich rzucać. Przygotujcie się więc na to, że marker będzie breakowany co jakiś czas, czasem nawet co drugi rzut. Drużyna powinna postawić sobie jako cel ciągłą presję przez całą grę, zapobieganie niskim breakom, oraz, co najważniejsze, doprowadzenia do sytuacji, by rzucający zwrócił swoją uwagę na markującego.

Kilka wskazówek: Nie potrzeba być świetnie wysportowanym by móc pracować mocno. Jeśli uważacie, że mark nie jest wart energii lub nie zrobi zbyt dużo, spróbujcie zagrać kilka punktów bez marka co jakiś czas. Drużyny, które wykorzystują mnóstwo energii na markowaniu i na dump cutterach zdobywają więcej turnoverów. Doping z linii bocznej pomoże graczom pracować mocniej nad markowaniem i nad resetem. Zmuszenie dobrego rzucającego by zatrzymał choć jeden rzut, da obrońcy możliwość odzyskania straconej pozycji i zapobiegnięcie punktowi. Ponadto, zmuszajcie drużyny, by rzucały high realisy, które są wolniejsze niż zwykłe backhandy i forehandy.

The Huddle ma w swoich zasobach mnóstwo informacji na temat markowania. Można z nich wynieść to, że markowanie wymaga doświadczenia, szybkiego podejmowania decyzji, wiedzy na temat zachowań przeciwnika i braku podejścia ‘ja tu jestem lepszy’

Artykuł został napisany przez Keitha Kriegera dla UltimateRob.com
Oryginał dostępny jest pod tym adresem.